නිවැරදි ධර්මය සැමදා විද්‍යමාන නොවේ..... අධර්මයෙන් එය වැසීයමින් පවතී......
ඒ මීට වසර 2559කට විතර කලින් උදා වුණු සුන්දර දවසක්. රජගහනුවර වීදි දිගට මුව අයා ගත්තු අන්‍යාගමික පිරිස්, අන්‍යාගමික ශ‍්‍රාවකයෝ ඉහළ අහස දිහා පුදුමයෙන් බලාගෙන හිටියා. තෙරුවන් සරණ ගියපු ශ‍්‍රාවක පිරිස් සාදුකාර දිදී සතුටු කඳුළු වගුරවමින් හිටියා. සිටු මැදුරුවල, රජ මැදුරුවල ඉහළ සඳලූතලවලට නැගපු තරුණ පිරිස් ‘‘එ්කාන්තයෙන් ම එ් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ අරහං වන සේක….” කියලා බුදු ගුණ කියමින් හිටියා. හරිම අසිරිමත් සිදුවීමක් එවෙලෙහි සිදුවෙමින් තිබුණා. ඉහළ ආකාසෙන් අහස් වියනක් වගේ හැදුණු ලස්සන සුදු මල් වියනක් ජේතවනාරාමේ දෙසට පාවෙමින් තිබුණා…
එ් අතරතුරේ සුදත්ත නම් වූ අනේපිඬු සිටුතුමා භාග්‍යවතුන් වහන්සේව මුණ ගැසිලා සොඳුරු කථා බහක යෙදෙමින් හිටියා. අනේපිඬු සිටුතුමා පසු දිනට තමන්ගේ නිවසට දානෙට වඩිනා ලෙසට භාග්‍යවතුන් වහන්සේගෙන් ඇරයුම් කළා පමණයි. සොඳුරු මුව මඬලකින් හෙබි එ් අරහත් වූ සම්මා සම්බුදුරජාණෝ එවෙලෙහි සිටුතුමාට මේ දෙය පවසා සිටියා.
‘‘පින්වත් ගෘහපතිය, මම හෙට දානය පිළි අරගෙනයි තියෙන්නේ. ඔබේ චූටි දියණිය චූල සුභද්‍රා හෙට 500ක් රහතන් වහන්සේලා සමඟ ඇගෙ නිවසට දානයට වඩින්නට මේ දැන් මට ආරාධනා කළා. මම එ් ඇරයුම පිළිගත්තා.”
එතකොට අනාථ පිණ්ඩික සිටුතුමා කියනවා, ‘‘ස්වාමිනී ඇය ඉන්නේ බොහෝ දුර ඈතකනේ. අනික ඇගේ පණිවිඩකරුවෙක්වත් එනවා මම දැක්කේ නැහැනේ.” භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දේශනා කරනවා, ‘‘සිටුතුමනි බලන්න ඉහළ අහස දෙස. ඔය ඇවිත් තියෙන සුදු මල් වියන පේනවා නේ ද? එ් තමයි ඔබේ දියණියගේ දාන ඇරයුම.” සිටුතුමා හරි ම සතුටු වුණා. සාදු සාදු කියලා අනුමෝදන් වුණා.
එදා සිද්ධ වුණේ හරි ලස්සන සිදුවීමක්. චූල සුභද්‍රා බාල වයසේ දී ම භාග්‍යවතුන් වහන්සේව සරණ ගියපු භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ ශ‍්‍රාවක දියණියක්. උදේ, දවල් උතුම් රහතන් වහන්සේලා සිය ගණනකට ඇගේ අතින් ම ඇයත් දන් බෙදුවා. ඈ බාල කාලේ ම තෙරුවන් කෙරෙහි අචල ශ‍්‍රද්ධාවට පත් වුණු සෝතාපන්න ශ‍්‍රාවිකාවක්. කල වයස පැමිණියාම ඈව ආවාහ කරලා දෙන්න සිටුතුමාට සිදු වුණා. භයක් සැකක් නැතුව ම ඈව අන්‍යාගමික ශ‍්‍රාවක වූ සිටුවරයෙකුට සරණ පාවා දුන්නා. එ්කත් ඉතා දුර නගරෙක. සිටුතුමා දැනගෙන හිටියා තමන් සරණ ගියපු තිසරණය මොන හේතුවකටවත් චූල සුභද්‍රා දියණිය අත් හරින්නේ නැහැ ය කියලා…
ඇය විවාහයෙන් සම්බන්ධ වුණ නිවසේ අයත් පිනට දහමට කැමති අය. නමුත් ප‍්‍රශ්නයකට තිබුණේ ඔවුන්ට බුද්ධ, ධම්ම, සංඝ කියන උතුම් තෙරුවන මුණ නො ගැසී තිබීම යි. ඔවුන් රහතන් වහන්සේලා කියලා රැුවටිලා හිටියා, සරණ ගිහින් හිටියා ඇඳුම් නැතිව නිරුවත්ව හිඳීම තරම් අල්පේච්ඡ ජීවිතයක් වෙන නැතැයි කියපු, මැරිලා ගියත් ඇල්දිය පානය කරපු, එළවළුයි බතුයි විතරක් කකා අතිශය දුෂ්කර තාපස ක‍්‍රමයක් අනුගමනය කරපු නිගණ්ඨ පිරිසට. චූල සුභද්‍රා විවාහ වෙලා එ් නිවසට ගියා ම මේ ගෙදර අය කථා වුණා ඔවුන්ගේ එ් ‘රහතන් වහන්සේලාට’ දානයක් දෙන්න. පසුවදා ම එ් වෙනුවෙන් වෙන් කර ගත්තා.
චූල සුභද්‍රාවත් නිතර තෙරුවන ම සිහි කර ගනිමින්, තෙරුවනට වන්දනා කරමින් තමයි කාලය ගත කළේ. ඈට සංඝයා නො දැක සිටි අල්ප කාලය, සංඝයාට දානයක් පුජා නො කර හිටපු එ් පොඩි කාලය කල්පයක් වගේ වෙන්න ඇති. පසුවදා උදෙන් ම සේවිකාවක් චූල සුභද්‍රාවට පණිවිඩයක් ගෙනාවා.
‘‘ස්වාමි දියණිය, පහළට එන්න. රහතන් වහන්සේලා දානයට වැඩියා.”
චූල සුභද්‍රාවගේ සතුට ඉහ වහා ගියා. සතුට වැඩිකමට ඈ පඩිපෙළ හනි හනිකට බැහැගෙන බැහැගෙන ආවා. පහළට එද්දී ම ඈට පෙනුනේ පිළිකුල් සහගත දර්ශනයක්. මොනර පිල් කළඹක් අත්වලින් දරාගෙන, රැවුල් කොණ්ඩා වවාගෙන, දුහුවිලි පිරුණු අපිරිසිදු සිරුරුවලින් යුතුව උපන් ගමන් වගේ නිරුවතින් ඉන්න නිගණ්ඨයෝ පිරිසක්.
‘‘චී… මේ මොකද? මේ කවුද මේ?” කියලා ලැජ්ජාවෙන් යුතුව අහපු චූල සුභද්‍රා ආයෙත් ආවටත් වඩා වේගයෙන් දිව්වා කාමරයට. නිගණ්ඨයන්ට දරා ගන්නට බැරි වුණා, ලැජ්ජාවට පත් වුණා. ‘‘මේ මූසල කෙල්ලෙක් ගෙනල්ලා නේ මේ ගෙදරට… අපිට ඕනි නැහැ උඹලගේ ඔය දානය.” කියලා බැණ බැණ යන්න හැදුවා. එ් නිවසේ සිටුතුමා චූල සුභද්‍රාව කමා කරවන්නම් කියලා යාප්පු වෙලයි දානය නිගණ්ඨයන්ට පිළිගැන්නුවේ. එ් පිරිස ගියාට පස්සේ අර නිවසේ උදවිය, ‘‘අනේ මේ දැරිවි නිසා අපේ රහතන් වහන්සේලාට හිත් රිදවීමක් වුණා නෙව… ආයෙ වඞී ද දන්නෙත් නැහැ.” කියලා චූල සුභද්‍රාවට දොස් නගන්න ගත්තා. මාමණ්ඩිය ඇයව කැඳවලා ඇහුවා මේ කරපු වැඬේ තේරුම මොකක් ද කියලා…
අන්න එ් වෙලාවේ මේ අභීත දියණිය කියා සිටිනවා, ‘‘අනේ මේ නිරුවත් අය ද ඔයගොල්ලන්ගේ රහතන් වහන්සේලා? ඔයාලා රහතන් වහන්සේලා දැකලා නැද්ද? රහතන් වහන්සේලා හඳුනාගත්තේ නැද්ද? ඔයාලා එ් රහතන් වහන්සේලාගේ ගුණ දන්නේ නැද්ද?කියලා. ඉතින් එ් සිටුතුමා ඇහුවා ”එහෙනම් කාටද රහතන් වහන්සේලා කියන්නේ?” කියලා. ”ඔය රහතන් වහන්සේලා නෙවෙයි. රහතන් වහන්සේලා මෙන්න මෙහෙමයි.” කියලා, ඇය එ් සඟ ගුණ ගායනා කළා.
සන්තින්ද්‍රියා සන්ත මානසා
– සන්තං තේසං ගතං ඨිතං
ඔක්ඛිත්ත චක්ඛු මිතභාණී
– තාදිසා සමණා මම
‘‘මා සරණ ගියපු ශ‍්‍රාවක සංඝයා සන්සුන් ඉඳුරන් ඇත්තෝ ය. ශාන්ත වූ සිත් ඇත්තෝ ය. උන් වහන්සේලාගේ ගමනත්, සිටීමත් සන්සුන් ය. යටට හෙළන ලද නෙත් ඇත්තෝ ය. පමණට කථා කරන ස්වභාව ඇත්තෝ ය. මා සරණ ගිය රහතන් වහන්සේලා එවැන්නෝ ය.”
කාය කම්මං සුචි නේසං
– වාචාකම්මං අනාවිලං
මනෝකම්මං සුවිසුද්ධං
– තාදිසා සමණා මම
‘‘එ් රහතන් වහන්සේලාගේ කාය කර්මය පිරිසිදු ය. වාග් කර්මය දොස් රහිත ය. මනෝ කර්මය සුපිරිසිදු ය. මාගේ ශ‍්‍රමණයෝ එවැන්නෝ ය.”
විමලා සංඛමුත්තාභා
– සුද්ධා අන්තරබාහිරා
පුණ්ණා සුද්ධේහි ධම්මේහි
– තාදිසා සමණා මම
‘‘මා සරණ ගිය ශ‍්‍රාවක සංඝයා ඇතුළත, පිටත දෙකින් ම සක් සේ පිරිසිදු ය. මුතු සේ පිවිතුරු ය. ශුද්ධ වූ ගුණධර්මයන්ගෙන් යුතු ය. මාගේ ශ‍්‍රමණයෝ එවැන්නෝ ය.”
‘‘මා සරණ ගිය ශ‍්‍රාවක සංඝරත්නය ලාභ, අලාභ, යස, අයස ආදි අට ලෝ දහම ඉදිරියේ මුළා නො වන්නේ ය. ඇලී නො යන්නේ ය. මා සරණ ගිය ශ‍්‍රාවක සංඝයා එවැන්නෝ ය.”
ඔන්න ඔය විදිහට කළ ඇගේ සඟ ගුණ ගායනාව අහපු නිවැසියෝ ඇයට කිව්වා හෙට දවසේ සිටු මැදුරේ දානයට වඩින්න කියලා එ් රහතන් වහන්සේලාට පණිවිඩයක් යවන්න කියලා. ඇය උන්නේ සාකේත නුවර. ඇය දන්න රහතන් වහන්සේලා උන්නේ සැවැත් නුවර. එකිනෙකට සැතපුම් හත්සියයක් දුර නගර දෙකක් අතරේ ඉක්මන් පණිවිඩයක් කොහොම යවන්න ද?
ඇය සඳලූතලයට ගියා. උතුම් බුදුගුණ සිහි කරගෙන පිච්ච මල් දෝතක් අහසට විසී කළා, ‘‘මා සරණ ගිය මගේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ, පන්සියයක් සඟ පිරිස සමග හෙට දානය පිණිස මාගේ නිවසට වැඩමවාවා” කියලා. අන්න එ් ආරාධනාව තමයි අර වෙලාවේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පිළිගත්තේ.
ඇත්තටම එ් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මේ ලෝකෙ වැඩ ඉඳපු කාලේ එ් භාග්‍යවතුන් වහන්සේ ප‍්‍රමුඛ මහා සංඝයා දැකලා, වන්දනාමාන කරලා උපස්ථාන කරලා හිත පුරෝගෙන බුදුගුණ, සඟගුණ දරාගන්න අපට පින් නැති වුණා තමයි. එහෙම කියලා දැන් වුණත් අපි නිකම් හිටියොත් එ්ක අපිට යහපත පිණිස පවතී ද?
චූල සුභද්‍රා වගේ ඉන්ද්‍රියන් ශාන්ත කරපු, මනස සංවර කරපු, කාය කර්ම, වචී කර්ම සුපිරිසිදු, ලාභ අලාභයන්ට යට නො වුණු, නිර්මලව සිල් ගුණ දම් දරාගෙන වැඩ සිටින ශ‍්‍රමණ පිරිස් ගැන අපි හරියට ම නො දන්නවා වෙන්න පුළුවන්. ඉතින් එ්ක එහෙම වුණා ය කියලා චූල සුභද්‍රලා ගුණ කියපු රහතන් වහන්සේලාගේ ගුණයන් හීන වෙලා ගියා ද? එ් ගුණ අද කාලෙට අදාළ නැද්ද? නැහැ නැහැ, මේ සද්ධර්මය වඳ බැහැපු ධර්මයක් නෙවෙයි. එ් බුදුරජාණන් වහන්සේ යම් විදිහකින් මේ ලෝකෙ උතුම් සම්බුදු ගුණ දරාගෙන වැඩ සිටියා ද එපරිද්දෙන් ම එ් ධර්මය අසා අවබෝධ කරපු ශ‍්‍රාවක සංඝයාත් මේ ලෝකේ වැඩ හිටියා. උන් වහන්සේලා අසංවර හිත සංවර කරපු හැටි, මුළා වුණු හිත් හරි මඟට යොමු කරපු හැටි, සද්ධර්මයේ ආශ්චර්යය අත් දැකපු හැටි මේ ධර්මයේ ම සඳහන් වෙනවා. අද කාලේ වුණත් මහා ලොකුවට ප‍්‍රසිද්ධ නො වුණට, පත්තරේ, රූපවාහිනියේ, ගුවන් විදුලියේ පෙනී නො සිටියාට එ් තෙරුවනට ජීවිතය පුදලා එ් උතුම් ගුණ පුරුදු කරන්න උත්සාහ ගන්න සුළු පිරිසක් හරි මේ ලෝකේ වැඩ ඉන්නවා.
එතකොට අපිට කරන්න තියෙන්නෙත් එ් ධර්මයේ සඳහන් එ් උතුම් රහතන් වහන්සේලා ගැන ම ඉගෙනගෙන, එ් දරා හිටි ගුණයන් ගැන ම පැහැදීම යි. එ් උතුම් නිවන් මඟ පුහුණුවෙන පිරිස ගැන, ‘‘අනේ මේ උත්සාහය පවා හොඳ දෙයක්නෙ” කියලා සතුටු වීමයි. ‘‘අර ස්වාමීන් වහන්සේ මෙහෙමයි, මේ ස්වාමීන් වහන්සේ මෙහෙමයි” කිය කියා පුද්ගලික වශයෙන් බලන්න ගියොත් යහ මඟ වැහෙන්නේ අපේ ම යි. අපි හොඳින් ම තේරුම් ගන්න ඕන දෙයක් තමයි, චූල සුභද්‍රා තරම් අපි පින්වන්ත වුණේ නැහැ. විශාඛා, සුමනා, මල්ලිකා වගේ අපිට පින තිබුණේ නැහැ. එහෙම පින තිබුණා නම් අද අපිට මෙහෙම වෙන්නේ නැහැ. එහෙනම් අපිට පිනේ අහේනියකුත් තියෙනවා. මේ ධර්මය ඉගෙන නොගෙන හරියකට පිනක් දහමක්වත් කර ගන්න අපිට පුළුවන්කමක් නැහැ. එ් නිසා එ් ශ‍්‍රාවක සංඝයා ගැන ගුණ වශයෙන් ම ඉගෙනගෙන, ජීවිතේට උතුම් පුණ්‍ය ධර්මයන් උපදවාගෙන සියලූ දුකින් නිදහස් වීමට සැමට ම වාසනාව උදා වේවා!
මෙම ධර්ම දානයේ ආනිසංසයන් මෙයට සම්බන්ධ වූ සියලු දෙනාටත් ඔබ අප සැමටත් ගෞතම සම්මා සම්බුදුසසුනේදීම උතුම් චතුරාර්ය සත්‍ය ධර්මයන් අවබෝධ කරගෙන සසර දුක් කෙලවර අමා මහා නිවන අවබෝධ වීම පිණිසම හේතු වේවා! තෙරුවන් සරණයි ඔබ සැමට!
¤☸¤══════¤☸¤☸¤══════¤☸¤
